Paulo Mendes Pinto

Η σχέση της Πορτογαλίας με την εβραϊκή κληρονομιά της είναι πολύπλοκη και χαρακτηρίζεται από φόβους και δυσπιστία λόγω των αιώνων της Ιεράς Εξέτασης και  άλλου μισού αιώνα εθνικής Καθολικής δικτατορίας κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Μόλις στο τέλος του εικοστού αιώνα οι εβραϊκές σπουδές απέκτησαν σημασία, συμβάλλοντας στην ανακάλυψη του εβραϊκού παρελθόντος τόσο των ατόμων που ενδιαφέρονται για τους εβραίους προγόνους τους όσο και της εθνικής συλλογικής ταυτότητας. Η παραγωγή επιστημονικής γνώσης και η ευρεία εκτίμηση της εβραϊκής κληρονομιάς από τα κρατικά ιδρύματα και τις επίσημες συζητήσεις είχαν ως αποτέλεσμα την έξαρση συνεδρίων, μαθημάτων, εκθέσεων και δημοσιεύσεων για το πορτογαλικό εβραϊκό παρελθόν κατά τη δεύτερη δεκαετία της νέας χιλιετίας. Ο πρόσφατος νόμος περί ιθαγένειας, ο οποίος χορηγεί την ιθαγένεια στους απογόνους των Εβραίων που γεννήθηκαν στην Πορτογαλία, αποτελεί σημαντικό ορόσημο αυτής της διαδικασίας. Το άρθρο διερευνά τη διαδικασία ανάκτησης του σεφαραδίτικου παρελθόντος ως τόπου μνήμης της πορτογαλικής πολιτιστικής ταυτότητας, εστιάζοντας στις πρωτοβουλίες, τους θεσμούς, τα περιεχόμενα και τους λόγους που παρακινούν αυτή την επανάκτηση. Συζητά την ιδιαιτερότητα αυτής της έξαρσης μνήμης σε μια χώρα με μικρό εβραϊκό πληθυσμό και εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο οι κρατικοί θεσμοί αλληλεπιδρούν με τις εβραϊκές κοινότητες στην Πορτογαλία, οι οποίες αποτελούνται, σε μεγάλο βαθμό, από Εβραίους Ασκενάζι.